Gewoon doen was de boodschap die elke Belg begrepen heeft. Correctie, elke Belg die vlotjes gemiddeld € 40.000 van zijn spaarrekening kon mobiliseren. Hoeveel procent van de Belgen zijn dat? Niemand weet het.
Positief of negatief? En voor wie?
De belastingbetalende Belg
Wie belastingen betaalt en op de staatsbon heeft ingeschreven, betaalt eigenlijk zijn eigen interest. Wel krijgt hij nu wat meer zelf. Ook vroeger moest deze Belg de financiering van de staatsschuld via belastingen betalen maar dan ging meestal de opbrengst van die financiering naar institutionele beleggers. Ik ga niet in op alle schakels in het systeem maar laat duidelijk zijn dat de belastingbetaler de ultieme betaler is.
De banken
Het blijkt heel moeilijk te zijn om de banken te beïnvloeden in hun winstmaximaliseringspolitiek. Het was ons al langer bekend dat je niet noodzakelijkerwijze naar de bank moet stappen als je op beleggingen rendement wil halen. De banken zijn vooral bezig met behoud van hun eigen kostenstructuur en opbrengst. Dat zie je wel weer in de aarzelende reacties op de niet-verhoging van de spaarrente en het ‘aankondigen’ van onvermijdelijke verhoging van de krediettarieven.
Het agentschap van de schuld
Te veel geld binnengekregen? Zij moeten het wel goed gebruiken in de schuldenafbouw. Dat is een doorlopende opdracht en er zijn in de voorbije decennia al meer goede momenten verprutst om de schulden af te bouwen naar minder dan 100% van het BNP en de rentesneeuwbal te stoppen. Dat waren we een beetje vergeten door de nulrente maar het probleem is nooit verdwenen.
De politiek
De Belgische kiezer stemt hier voor zijn eigen profijt. Geld en intrest hebben geen politieke kleur. Roep “Fiscaal Voordeel” en de Belg reageert. In scherp contrast daarmee moet je maar kijken naar zijn reactie op de fiscale hervorming die prachtig kristalliseert in de verschillende en elkaar blokkerende partijstandpunten. Ieder zijn voordeeltje zonder de nadelen. Resultaat ondertussen is een volledige stilstand.
De belegger
De echte belegger had niets aan de staatsbon. Sparen is geen beleggen.
Wie heeft dan ingeschreven op de staatsbon?
Meer dan 95% uit de categorie 1 ‘belegger’.
Categorie 1
De jammer genoeg nog veel te talrijke niet-beleggers omdat
· ze geen verlies (zelfs niet op papier) kunnen verdragen;
· ze absolute garantie eisen want het gaat wel om HUN geld;
· ze niet weten wat beleggen is en dit verwarren met sparen voor de komende uitgaven;
· ze door de meeste financiële adviseurs in deze logica worden gehouden en constant met gegarandeerde producten worden bestookt die alles doen behalve rendement genereren.
Minder dan 5% uit de categorie 2 ‘belegger’
Categorie 2
De belegger die zijn Financieel Levensplan op orde heeft en die een voldoende reserve heeft aangelegd voor de komende jaren voor zijn vaste uitgaven. In het kader van zo'n plan kan je aan cashflow beheer doen en dus rustig op één jaar het geld wegzetten dat je voor geplande uitgaven na die tijd nodig hebt. Bij rentenierende beleggers is dit uiteraard meer het geval dan bij beleggers die nog meer actieve inkomsten genereren.
Ondertussen blijft je beleggingsportefeuille als perfect afgescheiden onderdeel van je vermogen zijn strategie uitvoeren om potentieel hoger rendement op lange termijn te genereren.
Wie zijn die laatste categorie?
Dat zijn de mensen die weten hoe een goede Financiële LevensPlanner eruitziet en wat hij doet. Namelijk wat hieronder geïllustreerd wordt.
Wil je in de juiste categorie van soort belegger terechtkomen, weet dat Cring dit type van Financiële Levensplanner is en dat wij kunnen helpen en adviseren op de lange termijn. Tot binnenkort.
Lieven Vandenmeersche
Bestuurder – Stichtend vennoot
Master in de personal financial planning
Antwerp Management School
0475 23 93 97
Disclaimer
